Το shutdown στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια διαδικαστική εμπλοκή, αλλά ένα πολιτικός σεισμός…
… Πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό, που παραλύει επειδή η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία δεν συμφωνούν για τη χρηματοδότηση του κράτους. Η κυβέρνηση δεν έχει εξουσιοδότηση να ξοδέψει χρήματα. Και η υπερδύναμη του κόσμου παγώνει. Η λέξη χρησιμοποιείται συχνά, ακούγεται δραματική, όμως πίσω της κρύβεται μια ωμή πραγματικότητα. Το κράτος κλείνει. Οι υπηρεσίες σταματούν. Οι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι οδηγούνται σε αναγκαστική άδεια χωρίς μισθό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν την οικονομική τους σταθερότητα από τη μια μέρα στην άλλη. Η αγορά υπολογίζει τον πόνο σε δισεκατομμύρια. Οι πολιτικοί τον αξιοποιούν ως μοχλό πίεσης. Και η κοινωνία βρίσκεται στη μέση, αδύναμη να αντιδράσει.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βιώσει δεκάδες shutdowns από τη δεκαετία του 1970. Κάποια κράτησαν τρεις μέρες. Άλλα εβδομάδες. Το πιο μεγάλο, αυτό της κυβέρνησης Τραμπ, διήρκεσε 35 ολόκληρες ημέρες. Πίσω από κάθε διακοπή βρίσκεται η ίδια εικόνα. Οι νομοθέτες συγκρούονται για τον προϋπολογισμό και το κράτος μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Το χρήμα γίνεται πολιτικό όπλο. Η χρηματοδότηση της κυβέρνησης ανάγεται σε ιδεολογικό πόλεμο. Η Ουάσινγκτον λειτουργεί με κονδύλια που πρέπει να ανανεώνονται κάθε χρόνο. Αν δεν υπάρξει συμφωνία, το Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς, ούτε να εγκρίνει συμβάσεις, ούτε να στηρίξει βασικές λειτουργίες. Η Αμερική μπορεί να στείλει διαστημόπλοια στον Άρη, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει αν η Βουλή και η Γερουσία σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Οι υπηρεσίες που πλήττονται δεν είναι περιθωριακές. Είναι η καρδιά του κράτους. Τα τεράστια εθνικά πάρκα κλείνουν. Οι επιθεωρήσεις τροφίμων μειώνονται. Οι έλεγχοι ασφαλείας των αεροδρομίων γίνονται με προσωπικό που δουλεύει χωρίς μισθό. Οι στατιστικές υπηρεσίες παγώνουν. Οι δημόσιες βάσεις δεδομένων παραμένουν αδρανές. Η οικονομία χάνει την πυξίδα της. Οι αναλυτές στερούνται κρίσιμες πληροφορίες. Τα πανεπιστήμια εμποδίζονται στην έρευνα. Ολόκληρη η αλυσίδα του δημόσιου ιστού παγώνει. Το κόστος δεν φαίνεται αμέσως. Μετριέται σε καθυστέρηση παραγωγικότητας, σε απώλειες εισοδήματος, σε μικρά και μεγάλα πλήγματα που εξαπλώνονται σαν δακτύλιοι σε λίμνη. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα υπολογίζει ότι κάθε εβδομάδα shutdown αφαιρεί δισεκατομμύρια από το ΑΕΠ. Η οικονομία αναστενάζει. Οι αγορές καραδοκούν. Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με δυσπιστία. Πώς γίνεται η πιο ισχυρή οικονομία του πλανήτη να αυτοτραυματίζεται έτσι συχνά
Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στη δομή του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Η μία πλευρά χρησιμοποιεί την απειλή του shutdown για να εκβιάσει παραχωρήσεις. Η άλλη φοβάται να κατηγορηθεί ότι υποκύπτει. Το αποτέλεσμα είναι ένα αδιέξοδο όπου κανείς δεν θέλει να υποχωρήσει. Οι ακραίες φωνές αποκτούν δύναμη. Οι μετριοπαθείς προσπαθούν να ισορροπήσουν. Και η χώρα πληρώνει τον λογαριασμό. Το shutdown δεν επηρεάζει όλους το ίδιο. Οι εργαζόμενοι του δημοσίου χάνουν προσωρινά τη δυνατότητα να πληρωθούν και πολλοί δεν έχουν οικονομικό περιθώριο ασφάλειας. Οι μικρές επιχειρήσεις που συνεργάζονται με την κυβέρνηση βλέπουν τα συμβόλαια να παγώνουν. Κρατικοί προμηθευτές παραμένουν απλήρωτοι. Η οικονομική αβεβαιότητα απλώνεται σαν πλέγμα. Οι αναλυτές προειδοποιούν ότι κάθε παρατεταμένο shutdown δημιουργεί καθυστερήσεις που στοιχίζουν μήνες αποκατάστασης. Και υπάρχει και το ηθικό κόστος. Η εικόνα μιας χώρας που δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε στο πώς θα λειτουργεί το κράτος της. Ένα κράτος που σταματά επειδή οι πολιτικοί του δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η κραυγή είναι πάντα η ίδια. Ποιος κυβερνά τελικά την Αμερική Όταν το Κογκρέσο κλείνει την κυβέρνηση, όταν οι υπηρεσίες που κρατούν το κράτος ζωντανό υποχρεώνονται να σταματήσουν, η απάντηση μοιάζει λιγότερο ξεκάθαρη.
Το πιο οξύ σημείο του shutdown είναι ότι αποτελεί σύμπτωμα βαθύτερης πολιτικής πόλωσης. Η Δημοκρατία και η Ρεπουμπλικανική παράταξη λειτουργούν σαν δύο κόσμοι που δεν επικοινωνούν. Κάθε συμβολισμός μετατρέπεται σε μάχη. Κάθε ψήφος σε εκβιασμό. Κάθε έλλειψη συμφωνίας σε αδιέξοδο. Το shutdown δεν είναι τεχνικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό ρήγμα. Είναι απόδειξη ότι η συναίνεση έχει υποχωρήσει. Ότι η κοινή λογική χάνεται μέσα στις ιδεολογικές στρατηγικές. Και εδώ βρίσκεται το ειρωνικό στοιχείο. Το shutdown επιστρέφει κάθε λίγα χρόνια σαν επαναλαμβανόμενη τελετουργία. Όλοι γνωρίζουν ότι θα συμβεί. Όλοι ξέρουν ότι θα έχει κόστος. Όλοι προβλέπουν ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει συμφωνία. Αλλά μέχρι τότε η χώρα θα έχει ήδη πληγεί. Η παράλυση θα έχει γίνει πραγματικότητα. Και ο λογαριασμός θα έχει πέσει στους ώμους των πολιτών. Στο τέλος, το shutdown δείχνει κάτι που η Αμερική δυσκολεύεται να παραδεχτεί. Υπάρχει θεσμική αδυναμία. Υπάρχει πολιτική κόπωση. Υπάρχει κοινωνική ανισορροπία. Υπάρχει μια διοικητική υπερδομή που λειτουργεί μόνο όταν οι πολιτικοί της δεν αποφασίσουν να την απενεργοποιήσουν. Η τεράστια αντίφαση είναι ξεκάθαρη. Η υπερδύναμη του κόσμου λειτουργεί σαν επιχείρηση που σταματά με το πάτημα ενός κουμπιού. Η χώρα που καθορίζει τις διεθνείς οικονομικές ισορροπίες μπορεί να κλείσει απροσδόκητα. Και κάθε φορά που συμβαίνει, η ίδια ερώτηση αιωρείται στον αέρα.
Ποιος πληρώνει τελικά τον λογαριασμό; Μα, απολύτως λογικά, η αμερικανική κοινωνία, οι εργαζόμενοι, η οικονομία, η λειτουργία του κράτους, το κύρος της χώρας! Όλα γίνονται θυσία στον πολιτικό ανταγωνισμό!
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
