Ο μέσος Αμερικανός ζει σήμερα για περίπου 78 χρόνια. Κατά την πλειοψηφία αυτών των δεκαετιών, οι περισσότεροι από αυτούς θα δουλέψουν – μια ανάγκη για να διαθέσουν στον εαυτό τους ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι και ένα σχέδιο συνταξιοδότησης που να αποτελεί τη μέριμνα για τη φροντίδα τους στα γηρατειά.
Ο στόχος καθενός από αυτές τις σημαντικές αγορές ζωής είναι κάτι που οι Αμερικανοί φαίνεται να αποτιμούν πολύ: η ανεξαρτησία ή η ελευθερία να πηγαίνεις εκεί που θέλεις, να ζεις όπως θέλεις και γερνάς να χωρίς να είσαι βάρος.
Η τιμή της μη επίτευξης αυτής της ανεξαρτησίας είναι η ντροπή της εξάρτησης από κάποιον άλλο, είτε τα παιδιά, είτε την κυβέρνηση. Αυτή η ντροπή έχει βαθιές ρίζες στην αμερικανική ζωή. Πριν από την εμφάνιση των πρώτων νοσηλευτικών χώρων τον 19ο αιώνα, οι άνθρωποι που δεν είχαν οικογένεια ή πλούτο για να στηρίξουν τον εαυτό τους στην 3η ηλικία, ήταν πιθανό να καταλήξουν σε «σπίτια φτωχών» που λειτουργούσαν υπό την Πολιτεία, όπου οι άποροι είτε ήταν εγκληματίες είτε απλά τύχαινε να μην διαθέτουν περιουσία. Το να γερνάς στην παλιά Αμερική ήταν μια επισφαλής δουλειά.
Η έμφαση στη σωματική και οικονομική ανεξαρτησία σε κάθε στάδιο της ενηλικίωσης έχει υψηλό κόστος. Ο πρώτος, είναι η μαζική συσσώρευση κεφαλαίων, από τα χρήματα στη γη έως τους φυσικούς πόρους και την εργασία, που είναι αναγκαία για την κατασκευή των αυτοκινήτων, των αεροδρομίων, των καυσίμων, των δρόμων, της γης και της στέγασης για μια χώρα 327 εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Μια ερώτηση που πολλοί Αμερικανοί δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να ρωτήσουν είναι: Πρέπει η ανεξαρτησία να είναι ο στόχος;
Ή θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλους ανθρώπους για να βασιστούμε – όχι μόνο για κοινωνικούς λόγους, αλλά και για οικονομικούς και περιβαλλοντικούς; Πώς θέλουμε να ζούμε όσο μεγαλώνουμε – και πώς πρέπει να ζούμε, καθώς αυτή η χρυσή εποχή της αφθονίας της αμερικανικής ιστορίας τελειώνει;
Για τις οικογένειες που μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, οι εργολάβοι προσφέρουν πλέον πολυμορφικά σχέδια που δημιουργούν χώρο για τρεις ή και περισσότερες γενιές. Η Lennar, ένας από τους μεγαλύτερους εργολάβους των Ηνωμένων Πολιτειών, εγκαινίασε μια σουίτα σχεδίων που η εταιρεία ονόμασε “Next Gen” το 2011. Περιγράφει τα σχέδιά του με μια φράση: “Δύο σπίτια κάτω από μια στέγη.”
Τυπικά χαρακτηριστικά τους περιλαμβάνουν ξεχωριστές εισόδους και γκαράζ που αφήνουν τους γονείς να έρχονται και να φεύγουν όποτε θέλουν. Αυτές οι μονάδες τύπου “in-law” έχουν συχνά τη δική τους κουζίνα και χώρους ψυχαγωγίας. Η εταιρεία προσκομίζει τα οικονομικά οφέλη από ένα σπίτι πολλαπλών χρήσεων: Υπάρχει μόνο ένα δάνειο που μπορείτε να πάρετε, τα έξοδα θέρμανσης είναι λιγότερα και θα σπαταλάτε λιγότερο χρόνο μετακίνησης προς και από τα παιδιά. Η Lennar προσφέρει τώρα μοντέλα Next Gen σε 13 πολιτείες και σημειώνει ότι τα σχέδια της είναι επίσης καλά εξοπλισμένα για να εξυπηρετούν τις ειδικές ανάγκες των ενηλίκων και των οικογενειών τους.
Το Co-housing παίρνει πολλές μορφές: Μπορεί να είναι μια ομάδα νέων οικογενειών που θέλουν να μοιραστούν το κόστος της παιδικής φροντίδας και των οικιακών εργασιών συγκεντρώνοντας τους πόρους τους, για παράδειγμα, με μία οικογένεια υπεύθυνη για το μαγείρεμα μια μέρα και την παρακολούθηση των παιδιών την επόμενη.
Υπάρχει όμως και ένα αναδυόμενο δίκτυο συνεργατικών σχημάτων που έχουν ως επίκεντρο τον κύριο προσανατολισμό σε ολόκληρη τη χώρα, όπου το μοντέλο προσφέρει στους ενήλικους τη δυνατότητα να γερνούν με τη σειρά, κατά μία έννοια, προσφέροντας αμοιβαία σωματική και κοινωνική υποστήριξη.
Το Cohousing δεν είναι η μόνη εναλλακτική λύση για τα κέντρα ηλικιωμένων που αναδύονται στις Η.Π.Α. Άλλα μοντέλα που στοχεύουν στην καλύτερη σύνδεση των ηλικιωμένων με τις νεότερες γενιές αρχίζουν να αναδύονται αργά αφότου βρήκαν επιτυχία στην Ευρώπη. Ένα είναι γνωστό ως “site-sharing” ή τοποθέτηση κέντρων ηλικιωμένων σε συνεργασία με κέντρα ημερήσιας φροντίδας ή σχολεία.
Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι αυτό που η Donna Butts, εκτελεστική διευθυντής της ομάδας Generations United, ονομάζει “δια-γενεακός διαμοιρασμός κατοικίας”. Στην περίπτωση αυτή, άνθρωποι στην ηλικία του Πανεπιστημίου μπορούν να νοικιάσουν δωμάτια σε σπίτια ηλικιωμένων σε μειωμένες τιμές, με αντάλλαγμα βοήθεια στο σπίτι και – από την προετοιμασία του δείπνου έως τη βόλτα του σκύλου.
Με άλλα λόγια, ο τρόπος που επιλέγουμε να στεγάσουμε τους εαυτούς μας αντανακλά τα πράγματα που εκτιμούμε και τις ιδέες που βλέπουμε ως προοδευτικά. Για τον τελευταίο αιώνα περίπου, αυτές οι αξίες ήταν η ανεξαρτησία, η ιδιωτικότητα και η ατομικότητα.
Τώρα, οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν μια διπλή πρόκληση: Πρώτον, την αυξανόμενη δαπάνη της ιδιοκτησίας σπιτιού και της συνταξιοδότησης. Δεύτερον, την αβεβαιότητα μιας οικονομίας και ενός κλιμακούμενου κλίματος.
Μια πρόσφατη μελέτη εκατοντάδων πόλεων της Καλιφόρνιας και των αποτυπωμάτων άνθρακα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η στέγαση – και συγκεκριμένα η στέγαση που κάνει τις πόλεις πιο πυκνές, γεμίζοντας τα υπάρχοντα προάστια και τις πόλεις με πρόσβαση μέσων μεταφοράς – μπορεί να “μειώσει τη ρύπανση των αερίων θερμοκηπίου πιο αποτελεσματικά από οποιαδήποτε άλλη επιλογή”.
Οι αμερικανικές πόλεις και τα προάστια θα πρέπει να υποβληθούν σε ριζικές αλλαγές ως προς την αλλαγή του κλίματος, την απομάκρυνση από τις μονοκατοικίες και προς πυκνότερες μορφές στέγασης, μακριά από τα προσωπικά οχήματα και χρησιμοποιώντας τη δημόσια συγκοινωνία, την εύκολη μετακίνηση με τα πόδια και τα μοιρασμένα αυτοκίνητα, μακριά από την ανεξαρτησία και την κοινή χρήση πόρων. Κατά ειρωνικό τρόπο, μπορούμε να επωφεληθούμε από αυτές τις αλλαγές καθώς μεγαλώνουμε.
Σε τι είδους ζωή θέλουμε να γεράσουμε; Ποια είναι ο σωστός βαθμός συνύπαρξης; Ένας συνδυασμός οικονομικών, δημογραφικών και περιβαλλοντικών δυνάμεων αναδύεται τώρα για να αναγκάσει την εύρεση απάντησης – και κατά τις επόμενες δεκαετίες, θα εξακριβώσουμε ποιος από αυτούς τους εκκολαπτόμενους τρόπους κοινής ζωής είναι ο καλύτερος.
Συνδεθείτε παρακάτω
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
