Από τότε που ο άνθρωπος περπάτησε στη Γη, κοίταξε προς τον ουρανό. Στην αρχή τον φοβήθηκε. Μετά τον έκανε τόπο κατοικία θεοτήτων. Μετά θέλησε να τον αγγίξει και τέλος, να τον εξηγήσει, να τον εξερευνήσει, να τον κατοικήσει και μάλλον να τον κυριεύσει! Στην αρχαία Ελλάδα, οι πρώτες απόπειρες καταγραφής του Σύμπαντος δεν ήταν απλώς παρατηρήσεις, αλλά υπαρξιακές εξομολογήσεις. Ο Αναξίμανδρος πρώτος, όρισε την έννοια του «ἀπείρου», του άχρονου και χωρίς τέλος και αρχή σύμπαντος, πολύ πριν τη γέννηση της αστροφυσικής. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος πρότεινε έναν ήλιο ακίνητο στο κέντρο των πλανητών, πολύ πριν τον Κοπέρνικο. Ο Πλάτων, στην «Πολιτεία», φαντάστηκε τις ψυχές να επιλέγουν νέα ζωή καθώς αιωρούνται στα άστρα. Για τους αρχαίους το διάστημα δεν ήταν χώρος, αλλά δυνατότητα. Αιώνες αργότερα, από τα πρώτα τηλεσκόπια μέχρι τα σιωπηλά μονοπάτια της Σελήνης, η ουράνια μετανάστευση παρέμεινε μια εμμονή που απασχόλησε πάντα την επιστήμη και η φαντασία έγινε τεχνολογία.
Για να έχετε πρόσβαση στο περιεχόμενο αυτής της σελίδας πρέπει να είστε μέλος.
Συνδεθείτε παρακάτω
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
