Η δυσαρέσκεια στον χώρο εργασίας, ιδιαίτερα μεταξύ των στελεχών διοίκησης, φαίνεται να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα τελευταία στοιχεία από διεθνείς έρευνες δείχνουν ότι οι μάνατζερ είναι πιο αποστασιοποιημένοι και επιβαρυμένοι από ποτέ, γεγονός που έχει σοβαρές επιπτώσεις όχι μόνο στην ψυχολογία τους, αλλά και στη συνοχή και την απόδοση των ομάδων που ηγούνται. Το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται σε μία χώρα ή ήπειρο, αλλά αποτυπώνεται οριζόντια σε όλο το εύρος των ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων οικονομιών.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του οργανισμού Gallup για την παγκόσμια αγορά εργασίας, καταγράφεται μείωση στην σύνδεση των εργαζομένων με την εργασία τους, καθώς πρόκειται για ένα μέγεθος που αντικατοπτρίζει την αίσθηση ενδιαφέροντος, δέσμευσης και συμμετοχής στην καθημερινή εργασία. Το ποσοστό των εργαζομένων που δηλώνει ότι νιώθει πραγματικά συνδεδεμένο με το επαγγελματικό του αντικείμενο υποχώρησε, φτάνοντας το 21%. Αν και η μείωση φαίνεται μικρή αριθμητικά, στην πραγματικότητα εκφράζει μια ουσιαστική αλλαγή στο κλίμα των οργανισμών. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η πτώση για τα διοικητικά στελέχη, τα οποία παρουσίασαν τη μεγαλύτερη μείωση στην επαγγελματική τους σύνδεση, μια εξέλιξη που εντείνει την αίσθηση κόπωσης και αβεβαιότητας στις επιχειρήσεις.
Η σημασία αυτής της μεταβολής είναι κρίσιμη. Όταν οι μάνατζερ, που αποτελούν τους ενδιάμεσους κρίκους ανάμεσα στην ηγεσία και την επιχειρησιακή βάση, αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση σκοπού και κινητοποίησης, επηρεάζεται ολόκληρη η οργανωτική κουλτούρα. Οι ομάδες με χαμηλή σύνδεση έχουν χαμηλότερη παραγωγικότητα, υψηλότερα ποσοστά αποχώρησης και μικρότερη προσαρμοστικότητα σε περιόδους αλλαγών. Επιπλέον, η φήμη μιας εταιρείας ως εργοδότη επηρεάζεται άμεσα, και δυσμενώς, όταν γίνεται αντιληπτό ότι οι εργαζόμενοί της εργάζονται χωρίς ενθουσιασμό, απλώς «εκτελώντας» τα καθήκοντά τους.
Ένας από τους λόγους αυτής της αποστασιοποίησης φαίνεται να είναι η έντονη εργασιακή πίεση και η απουσία επαρκούς στήριξης. Πολλοί μάνατζερ σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με αυξημένες ευθύνες, λιγότερους πόρους και μεγαλύτερες προσδοκίες, χωρίς όμως να έχουν λάβει την αναγκαία εκπαίδευση ή καθοδήγηση για να ανταπεξέλθουν. Σύμφωνα με τον Gallup, σχεδόν οι μισοί προϊστάμενοι και μάνατζερ δεν έχουν περάσει ποτέ από οργανωμένη εκπαίδευση ηγεσίας, παρότι καλούνται να διαχειριστούν πολύπλοκες καταστάσεις, να εμπνέουν ομάδες και να προσαρμόζονται σε συνεχώς μεταβαλλόμενα δεδομένα.
Η αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης στην αξία των διοικητικών ρόλων αντικατοπτρίζεται και στις προθέσεις των νεότερων εργαζομένων. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, ένα σημαντικό ποσοστό των ατόμων που ανήκουν στη λεγόμενη γενιά Ζ δεν επιθυμεί να αναλάβει ρόλους μεσαίας διοίκησης στο μέλλον. Το αυξημένο άγχος, η υπερφόρτωση ευθυνών και η έλλειψη ουσιαστικής επιρροής σε στρατηγικό επίπεδο καθιστούν τους ρόλους αυτούς λιγότερο ελκυστικούς, ιδίως όταν η ηγεσία δίνει την εντύπωση ότι θεωρεί τη φθορά των στελεχών ως αποδεκτή παρενέργεια της «ευελιξίας» και της «λιτότητας».
Παράλληλα, η σχέση μεταξύ μάνατζερ και ομάδας φαίνεται να παραμένει κρίσιμη. Η απουσία συχνής, ειλικρινούς και ουσιαστικής επικοινωνίας εντείνει το αίσθημα απομόνωσης και αδιαφορίας. Οι εργαζόμενοι δεν θέλουν απλώς να έχουν ένα αφεντικό, αλλά θέλουν κάποιον που να τους ακουμπά ανθρώπινα, να τους ρωτά πώς νιώθουν, ποια είναι τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, και πώς μπορούν να βελτιωθούν. Η εμπλοκή και η κινητοποίηση, τόσο των μάνατζερ όσο και των ομάδων τους, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την ύπαρξη τέτοιων σχέσεων.
Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι θεωρητικό. Οι επιπτώσεις της χαμηλής σύνδεσης είναι ήδη ορατές. Αύξηση των παραιτήσεων, δυσκολία στην προσέλκυση ταλέντων, κακή ψυχολογική κατάσταση των εργαζομένων και εξασθένηση της εσωτερικής συνοχής είναι φαινόμενα που καταγράφονται όλο και συχνότερα. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ είναι γνωστές οι λύσεις.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι δεν χρειάζεται άλλη μια έρευνα εργαζομένων ή επιφανειακές παροχές. Χρειάζονται εκπαιδευμένοι και ενεργοί μάνατζερ, με ενσυναίσθηση, οι οποίοι να μπορούν να χτίσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και να δημιουργούν περιβάλλοντα όπου οι άνθρωποι αντλούν νόημα από τη δουλειά τους. Οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν για εταιρείες, αλλά δουλεύουν για ανθρώπους. Και οι οργανισμοί που επενδύουν σοβαρά στην ανάπτυξη πραγματικής ηγεσίας είναι εκείνοι που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν και να ευημερήσουν.
Μέσα σε ένα γεωπολιτικά ασταθές και τεχνολογικά μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η εσωτερική δύναμη των επιχειρήσεων δεν είναι οι διαδικασίες τους, αλλά οι άνθρωποί τους. Η κρίση της εμπλοκής μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία για βαθύτερη ανασυγκρότηση, αρκεί να υπάρξει βούληση, στρατηγική και συνέπεια.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
