Τι μας διδάσκει η πανδημία; 

Από τον πυρήνα της υγειονομικής περίθαλψης, μέχρι τον τρόπο εργασίας και τις καταναλωτικές συνήθειες η πανδημία έχει οδηγήσει σε ολική αναδιαμόρφωση των συνθηκών και συνεχίζει να διαμορφώνει τάσεις. Πόσο ασφαλές είναι να κάνουμε προβλέψεις για την post – COVID εποχή; 

Μπορεί τα νέα από το μέτωπο των εμβολίων να είναι όλο και πιο αισιόδοξα, αλλά οι επιπτώσεις της πανδημίας ακόμα είναι υπό εξέταση.  Παρά την κατάσταση του εγκλεισμού, τα κρούσματα σε παγκόσμια κλίμακα εξακολουθούν να έχουν ανοδική πορεία και η εφαρμογή του εμβολίου μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ.

Έτσι, διαφαίνεται πλέον ότι τα περιθώρια του ιού και των επιπτώσεών του στενεύουν. Ωστόσο, το πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον αναφέρει ότι οι δύσκολες μέρες δεν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς μέχρι τον Απρίλιο υπολογίζεται ότι οι θάνατοι στην Αμερική θα αγγίξουν το μισό εκατομμύριο!

Σε μία προσπάθεια να διακρίνουμε τον διδακτικό χαρακτήρα της κατάστασης, τι θα μπορούσε κανείς να αποκομίσει; Πιο απλά: Τι μας διδάσκει η πανδημία;

Παρά την διαρκή ενημέρωση και την αύξηση των θανάτων ημερησίως, υπάρχει ακόμα μία μερίδα πολιτών που αψηφά τον κίνδυνο. Σύμφωνα, λοιπόν, με έρευνα όσοι είχαν περισσότερο κοντινή εμπειρία του ιού – την βίωσαν οι ίδιοι, δηλαδή, ή τα οικεία τους πρόσωπα, είχαν κατ’ αντιστοιχία μεγαλύτερη πιθανότητα να πάρουν την κατάσταση στα σοβαρά! 

Σύμφωνα με τα ευρήματα της ίδιας έρευνας: 

• Παρατηρείται αρνητική στάση απέναντι στα αυξημένα μέτρα προστασίας. Μάλιστα, το 27% των Αμερικανών αναφέρουν ότι θεωρούν λιγότερο πιθανό να αποδεχθούν συγκεκριμένα μέτρα προστασίας. 
• Όταν ρωτήθηκαν για τους λόγους που τους οδήγησαν στην αρνητική στάση οι απαντήσεις ήταν διφορούμενες: το 43% το απέδωσε στην αποδοχή της κατάστασης από την οποία θα αργήσουμε να ξεφύγουμε και το 27% στην αισιοδοξία για την σύντομη εφαρμογή του εμβολίου. 
• Το 25% αποκρίθηκε ότι θα προτιμούσε να ρισκάρει την έκθεση του στον ιό παρά να χρειαστεί να περιορίσει την κεκτημένη ελευθερία του. 
• Τέλος, αναφορικά με το εμβόλιο, το 53% των Αμερικάνων σκοπεύουν να το κάνουν. Ωστόσο, υφίσταται μία ανησυχία στο υπόλοιπο 25%, ενώ ένα 19% δηλώνει ότι δεν επιθυμεί να εμβολιαστεί. 

Κάποιες εκ των προηγουμένων δηλώσεων είναι μάλλον απογοητευτικές, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η πρόληψη δεν είναι ένα προσωπικό ζήτημα, καθώς σχετίζεται άμεσα – όπως η ίδια η πανδημία έδειξε- με την προστασία των άλλων.

Επιπλέον, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις για την εξάλειψη του ιού, τα ερωτηματικά πληθαίνουν. Τι χρονικό διάστημα απαιτείται για την ανάρρωση – πέραν του πληθυσμού- τους υγειονομικού συστήματος, της ψυχικής υγείας, της πολιτικής και της οικονομίας που ασθένησαν εξίσου; 

Τα διαφορετικά πεδία των επιστημών και των ειδικοτήτων φωτίζουν το καθένα μία διαφορετική πτυχή της κατάστασης. Ο ιατρικός κλάδος κάνει λόγο για την ηρωική στάση των ανθρώπων που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, αλλά και για την συνεργασία των μεγάλων εταιρειών στην μάχη για το εμβόλιο.

Τέλος, υπό διερεύνηση είναι ακόμα οι επιπτώσεις της κοινωνικής απομόνωσης – ιδίως των ηλικιωμένων – αλλά και η εφαρμογή της εκτεταμένης τηλεργασίας. 

Κανείς, δεν μπορεί να αναλάβει χρέη μάντη δεδομένων των συνθηκών. Ωστόσο, είναι αναγκαία η επαγρύπνηση, η παρατηρητικότητα απέναντι στις αλλαγές αλλά και η αποφυγή των λαθών του παρελθόντος.